hej brothero,sprawdzałeś już coś z Iindonezji? Bo nie jest wcale tak dobrze jak myślałem z ta ich muzyką:) garaże z lat 60. najlepsze, chyba mi wraca fiksacja na sixtisy
Wiesz, że nie akceptuję poglądu, że wystarczy wziąć kilku zdolnych czarnych z dobrymi nazwiskami i płyta zrobi się sama. Ale Harris nigdy nie był dobrym producentem, więc po prostu zrzucam to na brak talentu. Na pewno można wyłapać bardziej rozsądne płyty pop na, wakacje.
Nie wiem co ma do tego AF. Lubię jedynie Creature Comfort, bo ma zabawny i jednocześnie prawdziwy tekst. Chociaż przesadne darcie mordy żony Butlera bywa tam irytujące.
Wydaje mi się, że zawsze potrafiłem określić swój stosunek do danej kategorii muzyki pop i nigdy się z tym kryłem, co Ty poniekąd potwierdzasz, wspominając o "wieloletniej postawie". Koniec końców piszesz tutaj złożone analizy, a przecież wszystko sprowadza się do jakiejś ogólnikowej nomenklatury. Zawsze wypominasz mi popboya, którego ja kiedyś luźno rzuciłem w dyskusji. Jeśli uważasz, że to duży grzech, bo popboy nie może być popowym elitystą, to bez problemu mogę przyjąć ten drugi nickname. Jest on słuszny w swoim uszczegółowieniu, o czym doskonale wiem.
PS - klawisz "Everything Now" jest OK, ale nigdy nie byłem wielkim fanem "Dancing Queen ;)
Chyba już ustaliliśmy kiedyś, że nie jestem miłośnikiem tego, co współczesne w muzyce rozrywkowej. Nie znajduje tutaj wielu ciekawych nisz - ani w repertuarze Franka Oceana, ani w pozycjach nołnejmowych producentów bubblegum bass. Jednak moje zaplecze predysponuje mnie chyba do tego, żeby wrócić do gry, kiedy pojawi się coś naprawdę ciekawego. To się prędzej czy później musi zdarzyć, bo tak działa rynek.
Na pewno nie popadłem w skrajny sentymentalizm, okopując się pomiędzy dyskografią Saint Etienne i The Divine Comedy. Nawet jeśli tak piszę, to przecież wiesz, że nie funkcjonuję na forum czy ogólnie w netosferze na całkiem poważnych zasadach (hej, w końcu to jakaś odmiana fun fun fun factor :P). Ty akurat jesteś inaczej pozycjonowany względem dzisiejszego popu, lepiej się tutaj odnajdujesz, więc masz wrażenie, że zatraciłem się gdzieś po drodze.
Inny czynnik to ten, że zawsze dyskutujemy o jakichś poszczególnych przypadkach, tak jak ten nieszczęsny Calvin Harris. Jeżeli kilka podobnych pozycji zbierze się razem i ułoży w jakiś mniej lub bardziej logiczny ciąg, to można wysnuć z tego różne smutne wnioski, zgoda. Niemniej ile rzeczy pozostaje zupełnie niezauważonych? Ile tych plyt przemyka bez żadnej refleksji? Widzę, że wyhaczyłeś sobie do odsłuchu bardzo ciekawy projekt Kahondo Style. To jest ta esencja, której tak pieczołowicie szukam, parafrazując Twoje słowa z innej wątku :P To jest muzyka, która moim zdaniem daleka jest od działąnia według schematów i zamykania głowy. Na tym się dzisiaj skupiam, chociaż mało kto o tym wie.
Oczywiście jest w tym dużo cynicznego znawstwa. Jakże miałoby go nie być po tylu godzinach spędzonych z muzyką :D? Ignoramcja to z kolei funkcja gustu. Przestałem świadomie słuchać pewnych rzeczy, żeby nie tracić czasu. Np. taka Dua Lipa przeszłaby niezauważona, gdyby nie "rekomendacje" Tomka. Staram się być na bieżąco. A jeśli potem to ignoruję, to inna sprawa.
Nie wiem co ma do tego AF. Lubię jedynie Creature Comfort, bo ma zabawny i jednocześnie prawdziwy tekst. Chociaż przesadne darcie mordy żony Butlera bywa tam irytujące.
PS - klawisz "Everything Now" jest OK, ale nigdy nie byłem wielkim fanem "Dancing Queen ;)
Na pewno nie popadłem w skrajny sentymentalizm, okopując się pomiędzy dyskografią Saint Etienne i The Divine Comedy. Nawet jeśli tak piszę, to przecież wiesz, że nie funkcjonuję na forum czy ogólnie w netosferze na całkiem poważnych zasadach (hej, w końcu to jakaś odmiana fun fun fun factor :P). Ty akurat jesteś inaczej pozycjonowany względem dzisiejszego popu, lepiej się tutaj odnajdujesz, więc masz wrażenie, że zatraciłem się gdzieś po drodze.
Inny czynnik to ten, że zawsze dyskutujemy o jakichś poszczególnych przypadkach, tak jak ten nieszczęsny Calvin Harris. Jeżeli kilka podobnych pozycji zbierze się razem i ułoży w jakiś mniej lub bardziej logiczny ciąg, to można wysnuć z tego różne smutne wnioski, zgoda. Niemniej ile rzeczy pozostaje zupełnie niezauważonych? Ile tych plyt przemyka bez żadnej refleksji? Widzę, że wyhaczyłeś sobie do odsłuchu bardzo ciekawy projekt Kahondo Style. To jest ta esencja, której tak pieczołowicie szukam, parafrazując Twoje słowa z innej wątku :P To jest muzyka, która moim zdaniem daleka jest od działąnia według schematów i zamykania głowy. Na tym się dzisiaj skupiam, chociaż mało kto o tym wie.
Oczywiście jest w tym dużo cynicznego znawstwa. Jakże miałoby go nie być po tylu godzinach spędzonych z muzyką :D? Ignoramcja to z kolei funkcja gustu. Przestałem świadomie słuchać pewnych rzeczy, żeby nie tracić czasu. Np. taka Dua Lipa przeszłaby niezauważona, gdyby nie "rekomendacje" Tomka. Staram się być na bieżąco. A jeśli potem to ignoruję, to inna sprawa.